Jestem błogosławiona

Jest w życiu wiele ważnych momentów, chwil pięknych, wartych zapamiętania, które za wszelką cenę chcemy zachować w naszej pamięci już na zawsze... Są też takie ulotne, pojawiające się znienacka i znikające gdzieś w natłoku obowiązków. I choć każdy ma swoją księgę magicznych przeżyć ja postanowiłam zapisać tu jedno z nich. Dla siebie, na pamiątkę, by nie zapomnieć już nigdy.

Zaczęło się tydzień temu, w piękny marcowy poranek. Wtulając się w mojego męża i ciesząc z promieni słonecznych przedzierających się przez zasłony poczułam delikatne pukanie. Kto tam? Czy to już? Momentalnie się rozbudziłam i położyłam ręce na brzuchu. Uśmiechnęłam się do samej siebie i zacisnęłam oczy w nadziei, że ta chwila potrwa dłużej. I znowu! Jakby skrzydełka motyla muskały mój brzuch od środka... Witaj kochanie! ♥

Wciągu tego tygodnia nauczyłam się już doskonale rozpoznawać ruchy mojego dziecka. Z każdym dniem są coraz wyraźniejsze. Zaobserwowałam również pory dnia, w których jest szczególnie aktywny. Nie nadaremno nasz stan nazywa się błogosławionym. Właśnie tak się czuję. Jakby każdego dnia dotykał mnie sam Bóg. To niesamowite uczucie nosić w sobie nowe życie, piętnasto-centymetrowego człowieczka, który ma już własną osobowość, charakter i przeznaczenie. A jeszcze piękniejsze jest wiedzieć, że nad jego losem czuwa Bóg, planując dla niego jak najlepszą przyszłość i dbając o jego szczęście.

Chciałabym się delektować każdą chwilą. Nauczyć się żyć beztrosko, zdystansować do rzeczywistości. Tak wiele pięknych chwil nam umyka, tak rzadko doceniamy to co mamy martwiąc się o przyszłość. Odkąd mieszkam na wsi zauważam tyle powodów do radości, do wdzięczności... Każdego ranka budzi mnie śpiew ptaków, w lesie powstają dywany żółtych kwiatów, a ziemia pachnie tak pięknie podczas sadzenia i plewienia... Czeka nas tu dużo pracy, ale jeszcze więcej błogosławieństw. Wystarczy tylko otworzyć oczy i być wdzięcznym. Tak po prostu. :-)